Beste allemaal,

Ik ben Mike, 40jr en vader van 2 prachtige kinderen.
Mijn vrouw en ik hebben elkaar 14 jaar geleden leren kennen, ik merkte al vroeg in de relatie dat ze thuis e.e.a. tekort is gekomen qua emotie's en het kunnen praten over dingen. uiteraard geen verwijt, zaken gaan zoals ze gaan en ook haar ouders zullen met beste wil hun kinderen hebben groot gebracht.

Zelf heb ik daar thuis alle ruimte voor gekregen en was/ is alles altijd bespreekbaar, niks te gek zeg maar. Ik heb hier nooit zwaar aan getild en mijn vrouw gaf aan dat ze het fijn vond dat wij wel veel deden praten en zelf hierdoor ook meer leerden om te praten. de eerste jaren van onze relatie waren bijzonder goed, uiteraard wel een een meningsverschil, maar niks groots.
De zwangerschap van onze eerste was een bijzonder zware en hevige emoties. We begonnen zwanger van een drieling, helaas is gedurende het verloop van de zwangerschap 1 gezond vruchtje maar overgebleven. Tijdens de laatste weken van de zwangerschap werd er een zwangerschapsvergiftiging geconstateerd waardoor we met spoed weden opgenomen en ingeleid. Normaal is de geboorte de verlosser van dit kwaal, maar in ons geval gingen na de bevalling de waardes zo hard achteruit dat de arts mij kwam vertellen dat ik rekening moest houden met de kans dat mijn vrouw het einde van deze dag niet zou halen.

Mijn vrouw heeft hier helaas een zware depressie aan overgehouden die in de eerste maanden na de bevalling erg duidelijk aanwezig was, we hebben hier over gesproken en hebben hulp gekregen, ze heeft hard gevochten om hier over heen te komen en ben daar bijzonder trots op.
Helaas is ze erg gevoelig gebleven voor depressieve gevoelens, en de zin in het leven kwijt geraakt. Inmiddels zijn we 7 jaar verder, 7 jaren waarin de depressie er eigenlijk altijd is, soms minder en soms heel hevig.
Ik doe al 7 jaar mijn uiterste best om haar te helpen waar ik kan en neem veel zorgen weg aangaande de kinderen. Ze werkt inmiddels al 1,5 jaar niet meer en zit eigenlijk sindsdien ziek thuis, haar verwachtingen van de mensen om haar heen zijn enorm, maar worden niet altijd beantwoord, wat niet bijdraagd aan haar gevoelens.

Persoonlijk ben ik een echte aanpakker en laat me niet snel uit het veld slaan. Maar merk aan mijzelf dat het laatste jaar te veel is, 7 jaar continu aanpassen in het leven voelt zwaar.. ik loop vaak met de gedachten om uit elkaar te gaan omdat ik zelf, los van de kinderen, geen geluk meer ervaar in onze relatie, er is altijd iets. anderzijds voel ik me enorm schuldig met deze gedachtes omdat zij er ook niet voor gekozen heeft dit te krijgen, en onze kids ook niet gevraagd hebben om gescheiden ouders en ik houd oprecht heel veel van haar.
De zorg voor de kinderen valt haar nu al zwaar, laat staan dat ze er dadelijk alleen voor staat gedurende x dagen in de week, en hoe gaan de kinderen hier onder leiden?

Al met al een bijzonder rotte situatie, waar ikzelf niet meer weet welke weg te bewandelen, er lijkt maar geen licht te komen aan het einde van de tunnel..

Ik hoop hier in gesprek te komen met andere partners van iemand met een depressie, om te kijken hoe jullie er mee omgaan en jullie weg vinden.

Welkom op het forum Mike, 

Wat een heftige zwangerschap zal het zijn geweest voor jullie. Verdrietig om te lezen.

Ik kan je getwijfel enigzinds begrijpen en het schuldgevoel dat je hebt mocht je besluiten de relatie te beïndigen.
Zelf heb ik regelmatig depressive periodes en heb serieus getwijfeld of ik wel een relatie "mag" hebben omdat m'n partner er dan ook mee moet dealen, zeg maar..
 Het zal zowel voor je vrouw maar ook zeker voor jou  omgeving immers niet makkelijk zijn. 
Hoe is /zijn jullie kind(eren) eronder?  

In plaats van de hele relatie verbreken zou je ook kunnen overwegen om andere vormen te proberen in de relatie, voor ieder situatie natuurlijk anders.
(regelmatig even "pauze", samen maar niet samenwonen ect.) 

Misschien helpt het om af en toe bij een coach of maatschappelijk werk je hart te luchten ( misschien ook voor kindje(s)  of hier uiteraard;
er is ook een topic "partner van" maar weet niet hoeveel respond er zal zijn. 

In ieder geval veel sterkte gewenst in de lastige situatie

Je klinkt als een liefdevolle partner en vader die het , begrijpelijk, zwaar heeft. Ik ben geen partner van , maar helaas zelf degene die met angsten en depressies kampt al heel veel jare. Gun mijn partner dat hij veel dingen voor zichzelf doet. In mijn geval gemakkelijker omdat kinderen volwassen zijn . Heeft je vrouw deskundige hulp en jij ? Het is moeilijk advies geven, wens je sterkte en wijsheid

Je klinkt als een liefdevolle partner en vader die het , begrijpelijk, zwaar heeft. Ik ben geen partner van , maar helaas zelf degene die met angsten en depressies kampt al heel veel jare. Gun mijn partner dat hij veel dingen voor zichzelf doet. In mijn geval gemakkelijker omdat kinderen volwassen zijn . Heeft je vrouw deskundige hulp en jij ? Het is moeilijk advies geven, wens je sterkte en wijsheid

Ja mijn vrouw heeft hier professionele hulp bij op meerdere vlakken. Persoonlijk heb ik deze niet. Ik bespreek het wel af en toe met vrienden, maar merk dat het me de laatste tijd erg opbreekt.