Hoi,

Wat zijn voor jullie goede alternatieven om de drang tot zelfbeschadiging te weerstaan?

Ik heb mezelf vanmorgen gesneden (en al contact gehad met mijn psycholoog) maar kan de plekken waar ik mezelf gesneden heb ook niet rustig laten genezen, ik krabbel ze steeds open. De pijn geeft me een soort rust. Ik zou toch wel graag goede alternatieven hebben, dan steeds het gevoel te hebben dat ik heb gefaald omdat ik toch weer aan die drang heb toegegeven.

Welkom op het forum

Herkenning in het falen..
zelf heb ik/ doe ik ook af en toe (periodes) met automutilatie. 
Heb je fijn contact met je psycholoog?  
Het lijkt me handig om te kijken waar het vandaan komt of wat bij jou triggers zijn maar dat kan moeilijk zijn omdat je dan juist bij dat gevoel komt denk ik

Mij helpt het om een beetje te accepteren dat het nu eenmaal gedrag is wat ik doe (geen idee of dat in therapie getolereerd word hoor) 
dat het een onderdeeltje is van wie ik ben en er min of meer een beetje 'mag' zijn ook al is het niet leuk gedrag (net zoals depressie en alle andere diagnoses)
Op zich, ik reageer het op mezelf af dus in die zin doe ik er ook niemand anders kwaad mee..
En ik probeer het te veranderen, 
al lukt dat de ene keer beter als de andere keer..
Dat helpt mij iig een beetje om niet nog meer in de cirkel van ik ben 'fout' en daarom nog meer beschadigen te komen. 

Je zou kunnen proberen om (hier of voor jezelf, wat je fijn vind) een dagboek bij te houden en alles opschrijven wat je denkt en voelt.
Mij lucht dat vaak al wat op. Verder probeer ik nu eerst even te gaan wandelen als emoties wat hoger oplopen, en liefst voordat het té hoog oploopt,  in een rustiger stukje met wat natuur. 
Je zou ook kunnen zien of er een sport is waar je een beetje in uit kan leven. Hardlopen, boksen..
Soms heb ik m'n beste vriend of partner laten weten dat ik de behoefte heb om te snijden. Zij reageren beide een beetje neutraal en dan voel ik me niet veroordeeld. ( ze zijn er niet blij mee dat ik dat doe en vinden het niet leuk maar wel begrip ervoor)
Zij kunnen dan aansporen om eerst toch even te gaan wandelen of proberen te praten over wat er in me omgaat.

Ik heb ipv snijden ook wel eens een (over)dosis benzo'tjes genomen maar dat is natuurlijk ook niet handig.. 

En inmiddels heb ik een tattoo, die moet me eraan blijven herrinneren dat ik m'n best doe om anders te reageren/ me anders te uiten dan met beschadiging

Hopelijk dat je iets vind om er anders mee om te gaan wat voor jou helpend is
Sterkte!

Welkom op het forum

Herkenning in het falen..
zelf heb ik/ doe ik ook af en toe (periodes) met automutilatie. 
Heb je fijn contact met je psycholoog?  
Het lijkt me handig om te kijken waar het vandaan komt of wat bij jou triggers zijn maar dat kan moeilijk zijn omdat je dan juist bij dat gevoel komt denk ik

Mij helpt het om een beetje te accepteren dat het nu eenmaal gedrag is wat ik doe (geen idee of dat in therapie getolereerd word hoor) 
dat het een onderdeeltje is van wie ik ben en er min of meer een beetje 'mag' zijn ook al is het niet leuk gedrag (net zoals depressie en alle andere diagnoses)
Op zich, ik reageer het op mezelf af dus in die zin doe ik er ook niemand anders kwaad mee..
En ik probeer het te veranderen, 
al lukt dat de ene keer beter als de andere keer..
Dat helpt mij iig een beetje om niet nog meer in de cirkel van ik ben 'fout' en daarom nog meer beschadigen te komen. 

Je zou kunnen proberen om (hier of voor jezelf, wat je fijn vind) een dagboek bij te houden en alles opschrijven wat je denkt en voelt.
Mij lucht dat vaak al wat op. Verder probeer ik nu eerst even te gaan wandelen als emoties wat hoger oplopen, en liefst voordat het té hoog oploopt,  in een rustiger stukje met wat natuur. 
Je zou ook kunnen zien of er een sport is waar je een beetje in uit kan leven. Hardlopen, boksen..
Soms heb ik m'n beste vriend of partner laten weten dat ik de behoefte heb om te snijden. Zij reageren beide een beetje neutraal en dan voel ik me niet veroordeeld. ( ze zijn er niet blij mee dat ik dat doe en vinden het niet leuk maar wel begrip ervoor)
Zij kunnen dan aansporen om eerst toch even te gaan wandelen of proberen te praten over wat er in me omgaat.

Ik heb ipv snijden ook wel eens een (over)dosis benzo'tjes genomen maar dat is natuurlijk ook niet handig.. 

En inmiddels heb ik een tattoo, die moet me eraan blijven herrinneren dat ik m'n best doe om anders te reageren/ me anders te uiten dan met beschadiging

Hopelijk dat je iets vind om er anders mee om te gaan wat voor jou helpend is
Sterkte!

Dank voor je bericht! EN voor je openheid.
Ik heb gelukkig goed contact met mijn psycholoog. Ik heb op het moment wat vaker contact met hem en hij gaat kijken of er crisishulp ingezet kan worden, vooral om opname te voorkomen. Ook heeft hij geadviseerd om alles waarmee ik mij zelf beschadig door mijn man weggestopt kan worden. En mijn man heeft, ook op advies van de psycholoog, mijn pillen meegenomen, omdat die steeds suicidale gedachten triggeren. Het zijn bij mij vooral impulsdoorbraken. Waar ik me dan weer enorm voor schaam...

Mij helpt even buiten lopen ook goed, of even een vriendin bellen/appen. Mezelf activeren met iets dat ik leuk vind/vond om te doen helpt ook wat meer uit mijn hoofd te komen.
Ik houd een witboek bij, wat inhoudt dat ik elke dag alleen de positieve dingen opschrijf, met complimentjes aan mezelf. Enorm lastig, want ik vind weinig positief of een compliment waard, maar op donkere momenten teruglezen helpt ook.

Weet eigenlijk niet zo goed wat ik me er bij voor kan / moet stellen ?? Heb wel een 'brok van familie' (weinig contact mee trouwens ...) en die schijnt dat ook te hebben, dat ze haar eigen snijd enzo. Zelf heb ik het ook wel eens gehad, maar dat was meer wanneer ik aan het hobby'en was, beetje zagen en snijden en zo, en dan ... en wanneer een beetje een teveel op had ... maar goed ...

Maar als je nuchter ben, en toch verder geen mes oid in de buurt heb, kan me er eerlijk gezegd niet zo veel bij voorstellen eigenlijk. Waarom zou je je dan toch willen snijden??? Waar komt het vandaan??? Heb echt geen idee. Lijkt me ook lastig dat de mensen in de 'buurt' dan alles wat snijd of prikt uit je buurt moet gaan houden.

@don't know; gelukkig dat je er geen last van hebt.
Het kan uit trauma voort komen ( heeft er bij mij ook mee te maken) en is meestal of een soort zelfbestraffing, of door de fysieke pijn wat je dan hebt
van de wonden een afleiding van emoties.
Het kan op den duur ook een verslaving worden.
Wat bedoel je met 'brok familie'?

Toen ik in therapie opname was mochten we ook gedurende die tijd geen tattoo's of piercings laten zetten omdat ze dat ook onder automutilatie vonden.
Nou ja, het gekras van de tattoo vond ik idd wel lekker rustgevend, haha. Ik zou ook al een tattoo erbij willen.
Bij mij vind ik het een beetje vervelend als ze alles gaan verstoppen/weghouden, al snap ik het wel.. ook met de pillen..

@Mir ; Ook herkenning dat dat positief opschrijven soms niks uithaalt. Dan kan ik het wel opschrijven maar eigenlijk omdat het moet. Maar als je het blijft proberen kan het soms toch wel werken..

@don't know; gelukkig dat je er geen last van hebt.
Wat bedoel je met 'brok familie'?

Inderdaad. Zoals ik al zei, heb het wel eens een keertje gedaan, was aan het hobby'en én aan de rum/cola oid ... helpt niet echt mee. Maar om het nou nuchter te doen? Bedoel, zijn er dan ook nog bepaalde plekken voor of ... Zelf snij ik me ook nog wel eens op me werk of haal ik me ergens aan open omdat er iets in de weg zit, of met het hobby'en (ben nog wel eens een beetje lomp), dan valt het niet zo op wanneer ik het zou doen. Maar als je bijvoorbeeld op kantoor zit.

'Brok familie' - dat is een beetje een dingetje eigenlijk. Net zoals ik eigenlijk zo'n beetje alles timmeren of prakken noem (hobby / werk) terwijl er vaak geen hamer aan te pas kom, om van een vork maar te zwijgen, maar goed.
Het is dus eigenlijk gewoon familie, alleen weet ik dan niet echt hoe het zit, of het nou een neefje, nichtje is oid. Dus daarom gewoon 'brok familie' 
(in dit geval is het de kleindochter van de zus van mijn oma. Theoretisch zou ze dan mijn nichtje zijn?).


Maar goed, je had het over tattooages. Nou ben ik wel benieuwd wat voor eentje het is. Ik kreeg vroeger vaak naar Miami ink en La ink en naast de tattooages vond ik de verhalen erachter ook altijd wel interessant, waarom mensen er eentje namen en waarom ze dan voor een bepaald idee/ontwerp hadden gekozen. Soms zag je tattooages dat je denk van .... maar dan hoor je het verhaal erachter en dan denk je van ja, mooi idee.

Zelf heb ik er ook wel eens aan gedacht maar ja, te veel keuze, te veel ideeën, te veel twijfel, dat dus. Ik heb zelf wel iets met tribals, vlammen, doodskoppen enzo maar denk niet dat het iets voor mij is, maar een tribal dat lijkt me nog steeds wel wat. Of iets met 13. Ongeluksgetal (zoals mijn hele leven zegmaar) en ben ook de 13e jarig, ook wel grappig, of niet.

Ik gaat er maar een eind aan maken, dit verhaal dan, want ik draaf weer beetje door, sorry.

Hoi,

Wat zijn voor jullie goede alternatieven om de drang tot zelfbeschadiging te weerstaan?

Ik heb mezelf vanmorgen gesneden (en al contact gehad met mijn psycholoog) maar kan de plekken waar ik mezelf gesneden heb ook niet rustig laten genezen, ik krabbel ze steeds open. De pijn geeft me een soort rust. Ik zou toch wel graag goede alternatieven hebben, dan steeds het gevoel te hebben dat ik heb gefaald omdat ik toch weer aan die drang heb toegegeven.

Hoi MirW,
Ik ben net nieuw op het forum en een beetje aan het lezen of dit iets is voor mij. Ik kwam jouw vraag tegen voor alternatieven. Ik pak soms ook een mes maar gelukkig nooit diep gesneden. Voor mij is het vaak ‘pijn voelen die weggaat en dan dus de hoop dat de pijn in mij ook minder kan worden. Ook al is de emotionele pijn wat anders dan de lichamelijke pijn’. 
Als ik de drang voel ga ik soms touwtje springen of opdrukken of buikspier oefeningen doen. Ik voel dan ook een soort ‘pijn’ in mijn lijf en kan daardoor de drang om een mes te pakken vaak loslaten. 
Hopelijk kun je hier iets mee. Sterkte