Ik vind het heel vervelend dat ik mezelf niet kan verwoorden en mijn emoties niet kan uitdrukken. Ik snap mezelf niet. Ik voel heel veel, maar kan het niet onder woorden brengen of zelf begrijpen. Ik raak hier echt vreselijk van in de war. Dit opschrijven en onder woorden brengen heeft me ook heel lang geduurd. 

Ik loop bij de psycholoog en krijg zoveel vragen over emoties en gevoel, ik klap ervan dicht en weet het dan echt niet meer. Soms geef ik alsnog antwoord op een vraag en twijfel ik tijdens of na de vraag of dat antwoord wel klopt met mijn gevoel, maar ik snap mijn gevoel ook niet. Mijn psycholoog blijft me altijd aankijken tot ik antwoord geef en ik kan niet altijd maar zeggen dat ik het niet weet. 

Herkent iemand dit? 

Herkent iemand dit? 

Nogal ja 

Zou graag wat meer vertellen maar ... tja... uhhh. (sorry, beetje flauw. Kon 't niet laten)
Maar effe serieus, dat onder worden brengen wat je voel dat klinkt wel bekend ja. Heb ook al jaren lopen kloten en op internet aan 't kijken geweest en sinds kort weet ik wat het is, of althans ... wat het kan zijn. Ik weet nog niet of het ook is maar veel van die 'kenmerken', gevoel, of whatever komt wel overéén in ieder geval. En zolang je, net als ik, ook niet weet hoe of wat, dan is het ook aardig lastig uit te leggen. 
Heb zelf af en toe gevoel dat je meer hier rond loop als 'opvulling' zegmaar. Klinkt ook wel vaag denk ik. Bedoel, beetje het idee als bij een film. Je heb een film, met acteurs uiteraard, en dan wat volk als opvulling, de figuranten. Zo'n gevoel heb ik ook een soort. 

Soms geef ik alsnog antwoord op een vraag en twijfel ik tijdens of na de vraag of dat antwoord wel klopt met mijn gevoel ...

Heb je dat ook bij dingen wat je wil doen, maken, verven of wat dan ook? Heb zelf vaak wel ideeën en alles maar dan toch weer twijfels van hoe zal ik het maken (qua vorm meestal), kleur, misschien dit erop, misschien dat eraan... en zo meer. Is dat bij jou ook of bedoel je heel wat anders met 'gevoel'?
Niet altijd maar zeggen dat je het niet weet. Da's ook wel lastig eigenlijk. Soms ook, vragen ze hoe het gaat. Wat moet je dan zeggen. Aan de ene kant, gaat wel, bedoel mooi weer (bijvoorbeeld é), of gewoon lekker beetje aan het prutsen (in mijn geval), maar aan de andere kant ... je heb toch die zelfde ellende waar je mee zit. Dus ja, om dan te zeggen: Ja lekker ... da's ook weer een beetje ...

Nog iets anders ... je hebt het over 'onder woorden brengen'. Is dat echt dat je niet weet wat je wil zeggen of ook dat je wel iets wil zeggen maar het komt er op de één of andere manier niet uit? Laatste heb ik ook veel last van, echt te***g irritant (wat voor letter die sterretjes zijn is wel duidelijk denk) Met name ook bij een paar personen, maar daar zal ik maar niet te veel over uitwijden, 't is jouw topic é.

Nogal ja 

Zou graag wat meer vertellen maar ... tja... uhhh. (sorry, beetje flauw. Kon 't niet laten)
Maar effe serieus, dat onder worden brengen wat je voel dat klinkt wel bekend ja. Heb ook al jaren lopen kloten en op internet aan 't kijken geweest en sinds kort weet ik wat het is, of althans ... wat het kan zijn. Ik weet nog niet of het ook is maar veel van die 'kenmerken', gevoel, of whatever komt wel overéén in ieder geval. En zolang je, net als ik, ook niet weet hoe of wat, dan is het ook aardig lastig uit te leggen. 
Heb zelf af en toe gevoel dat je meer hier rond loop als 'opvulling' zegmaar. Klinkt ook wel vaag denk ik. Bedoel, beetje het idee als bij een film. Je heb een film, met acteurs uiteraard, en dan wat volk als opvulling, de figuranten. Zo'n gevoel heb ik ook een soort. 


Heb je dat ook bij dingen wat je wil doen, maken, verven of wat dan ook? Heb zelf vaak wel ideeën en alles maar dan toch weer twijfels van hoe zal ik het maken (qua vorm meestal), kleur, misschien dit erop, misschien dat eraan... en zo meer. Is dat bij jou ook of bedoel je heel wat anders met 'gevoel'?
Niet altijd maar zeggen dat je het niet weet. Da's ook wel lastig eigenlijk. Soms ook, vragen ze hoe het gaat. Wat moet je dan zeggen. Aan de ene kant, gaat wel, bedoel mooi weer (bijvoorbeeld é), of gewoon lekker beetje aan het prutsen (in mijn geval), maar aan de andere kant ... je heb toch die zelfde ellende waar je mee zit. Dus ja, om dan te zeggen: Ja lekker ... da's ook weer een beetje ...

Nog iets anders ... je hebt het over 'onder woorden brengen'. Is dat echt dat je niet weet wat je wil zeggen of ook dat je wel iets wil zeggen maar het komt er op de één of andere manier niet uit? Laatste heb ik ook veel last van, echt te***g irritant (wat voor letter die sterretjes zijn is wel duidelijk denk) Met name ook bij een paar personen, maar daar zal ik maar niet te veel over uitwijden, 't is jouw topic é.

Ik begrijp wat je bedoeld met opvulling zijn, zo voel ik mij ook. 

En met dingen doen, maken etc ook, je hebt iets soortvan in je hoofd maar het uitwerken ervan is lastig. Hier heb ik zelf nooit zo overna gedacht maar nu jij dat zegt herken ik dat ook haha. 

Het vragen van hoe het met je gaat vind ik ook een hele lastige, ik weet dan nooit wat ik moet zeggen dus zeg maar dat het goed gaat (mijn psycholoog ergert zich daar volgensmij behoorlijk aan). Ze vraagt dan ook altijd, is het dezelfde goed als elke week of is het de ene week toch minder goed dan de andere week haha. 

Met het onder woorden brengen bedoel ik dat ik iets wil zeggen maar er echt niet uitkom. Voor mijn gevoel heb ik het klaar in mijn hoofd staan om te zeggen en als ik dat dan wil doen ken ik het helemaal niet verwoorden, dat is echt vreselijk irritant inderdaad. Voor mijn idee kom ik hierdoor helemaal niet verder terwijl ik echt aan mezelf probeer te werken.

Welkom op het forum

Je zou het niet zeggen aan m'n dagboek te zien maar ik had hier voorheen ook veel moeite mee..
Ik loop zelf inmiddels al jaren van therapie naar therapie en ik ben nu wel gewend aan de vragen (of opdrachten) van psychologen e.d. 

Wat goed dat je al bent beginnen schrijven hier! 
Voorheen deed ik er soms ook uren over om iets van tekst te produceren.. en nu nog voel ik wat niet onder woorden te brengen is, of nog niet gevonden.
Soms kan muziek helpen bij mij ( en tekst van muziek) 
Of boeken, gedichten.. 

En ik vind dat het ook oké kan zijn om ff niet te weten wat je precies voelt of het niet weet te beschrijven
Al kan dat wel frustrerend zijn, en dat is ook een gevoel! (: 

Succes met je zoektocht en therapie
Groet!

Weet nog toen ik een jaar of 19 was en in aanraking kwam met een vriendin van mijn moeder en die stelde allemaal vragen over gevoel en emoties en ik begreep er helemaal niks van.
Tegenwoordig begrijp ik het grotendeels wel, maar ook toen ik nog zwaar depressief was en alle emoties door elkaar heen liepen kon ik echt heel moeilijk vragen over mijn gevoel beantwoorden.
Ben er intussen wel achter dat je het meest jezelf bent als je geen stress hebt en je rustig voelt.
Weet niet of het helpend is Roxx.
Welkom op het forum iig.

Ik begrijp wat je bedoeld met opvulling zijn, zo voel ik mij ook. 

Toch 'mooi' dat je dat ook heb (niet lullig bedoeld é. Dacht al dat ik domme ideeën had maar ... ben dus toch niet de enigste. 
Het uitwerken, dat is een mooie omschrijving. Dat klinkt beter / makkelijker dan dat kleuren en knippen en plakken gedoe van mij haha. Komt wel enigzins op het zelfde neer. Denk dat het bij mij ook (groot) deel komt door twijfels en / of te veel ideeën. Als ik iets wil doen (iets maken, al dan niet 'prutsen', of photoshoppen oid en dan eraan begin dan heb ik al gauw van misschien is dit wat, of misschien zo ... Dan kom je eigenlijk ook weer op dat uitwerken uit. Al is het dan misschien iets anders maar toch. 

Het vragen van hoe het met je gaat vind ik ook een hele lastige, ik weet dan nooit wat ik moet zeggen dus zeg maar dat het goed gaat.

Dat is voor mij ook wel lastig ja. Vooral bij bekenden, collega's oid. Je kan moeilijk zeggen van: klote. Aan de andere kant om te zeggen dat het goed gaat is ook weer een soort van schijnheilig. Op me werk scheelt dat het niet zo'n groot bedrijf is, en mede daardoor (ook chefs zegmaar) dat die weten hoe of wat. Niet iedereen maar de meeste wel. Sommige zullen ongetwijfeld wel een idee hebben. Dus dat is wel 'prettig' wat dat betreft. Maar van die vragen van: hoe was je weekend? dat is toch wel een dingetje. Een collega vraagt regelmatig: ga je nog wat van 't weekend. Of, heb je nog plannen voor 't weekend? Pfff, nee niet echt dus. Dus zeg meestal maar van geen idee, of beetje prutsen enzo. 
Nog effe over dat onder woorden brengen terug te komen. Is het dan echt dat onder woorden brengen of ook dat je een soort van dichtslaat?
Merk wel dat ik s'ochtend laatste tijd nog wel eens een paar opmerkingen maak, met name als me ene collega weer dom loopt te lullen. Dan komt er nog wel eens opmerking terug, meestal enigzins sarcastisch   Hij doet ook vaak nogal lomp dus ...

Toch 'mooi' dat je dat ook heb (niet lullig bedoeld é. Dacht al dat ik domme ideeën had maar ... ben dus toch niet de enigste. 
Het uitwerken, dat is een mooie omschrijving. Dat klinkt beter / makkelijker dan dat kleuren en knippen en plakken gedoe van mij haha. Komt wel enigzins op het zelfde neer. Denk dat het bij mij ook (groot) deel komt door twijfels en / of te veel ideeën. Als ik iets wil doen (iets maken, al dan niet 'prutsen', of photoshoppen oid en dan eraan begin dan heb ik al gauw van misschien is dit wat, of misschien zo ... Dan kom je eigenlijk ook weer op dat uitwerken uit. Al is het dan misschien iets anders maar toch. 
Dat is voor mij ook wel lastig ja. Vooral bij bekenden, collega's oid. Je kan moeilijk zeggen van: klote. Aan de andere kant om te zeggen dat het goed gaat is ook weer een soort van schijnheilig. Op me werk scheelt dat het niet zo'n groot bedrijf is, en mede daardoor (ook chefs zegmaar) dat die weten hoe of wat. Niet iedereen maar de meeste wel. Sommige zullen ongetwijfeld wel een idee hebben. Dus dat is wel 'prettig' wat dat betreft. Maar van die vragen van: hoe was je weekend? dat is toch wel een dingetje. Een collega vraagt regelmatig: ga je nog wat van 't weekend. Of, heb je nog plannen voor 't weekend? Pfff, nee niet echt dus. Dus zeg meestal maar van geen idee, of beetje prutsen enzo. 
Nog effe over dat onder woorden brengen terug te komen. Is het dan echt dat onder woorden brengen of ook dat je een soort van dichtslaat?
Merk wel dat ik s'ochtend laatste tijd nog wel eens een paar opmerkingen maak, met name als me ene collega weer dom loopt te lullen. Dan komt er nog wel eens opmerking terug, meestal enigzins sarcastisch   Hij doet ook vaak nogal lomp dus ...

Idd wel een fijn idee dat ik niet de enige ben? 

Het gaat echt over het onder woorden brengen, en omdat dat dan niet lukt sla ik wel dicht?

Idd wel een fijn idee dat ik niet de enige ben? 

Het gaat echt over het onder woorden brengen, en omdat dat dan niet lukt sla ik wel dicht?

Ben je niet gewoon bang hoe er op gereageerd wordt? Alsof het goed of fout is?

Ik herken het wel. Het was 1 van de eerste vragen die ik stelde aan mijn psycholoog. Gelukkig zijn gevoelens niet uniek alleen de situatie maakt ze voor iedereen anders. Bijvoorbeeld: De een kan heel hard lachen om een scene in een film en de ander moet er verschrikkelijk hard om huilen. Ik heb dit boek eens geleend bij de bibliotheek om weer een idee te krijgen van wat voelen is: https://www.emotieexpertisecentrum.nl/pr...yclopedie/

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku