Hallo allemaal.
Vandaag was een verdrietige, maar ook een bijzondere dag. Heb de hele dag alleen maar kunnen huilen. Was vastbesloten een goede combi te zoeken om een einde aan mn leven te maken. K heb 1 vriendin en deze belde mij op het juiste moment. Zag het in mn ogen en is me komen halen. Het is heftig als je deze wens al 30 jaar hebt. Doordat k moeder heb mogen worden is dat 90% van mn wens er niet meer te willen zijn voornamelijk gedachtes blijven.
Het leven is zwaar. Door alle gebeurtenissen in het leven is mn leven vrij beperkt. Angst speelt de hele dag op de voorgrond en de stap om naar buiten te gaan wordt steeds groter. Het leven is nog zwaarder als je 2 zorgintensieve kinderen hebt en totaal geen netwerk.vrienden heb k niet en familie speelt sinds mn 12e al geen rol meer. 
K ben op zoek naar wat minder eenzaamheid. Klinkt zo makkelijk zou je denken toch, werkelijkheid is dat niet voor iedereen zo voelt
Vandaag is het gelukkig weer goed gekomen en hoop ooit wat meer over mezelf te kunnen delen.

Da's zeker heftig als je die wens al 30 jaar heb. Maar ... waarom ... niks van gekomen ... Gelukkig maar eigenlijk, toch? Goed dat het nu meer alleen een gedachte is toch? Wat kinderen en alles betreft, sta je er alleen voor? Lijkt me inderdaad zwaar, zeker als je ook geen netwerk en alles heb. Helaas klinkt dat wel bekend en op zoek naar minder eenzaamheid is ook niet echt makkelijk inderdaad. Ben er ook mee bezig dus als ik het heb gevonden dan laat ik je het weten 
Zelf heb ik een kleurcursus gedaan, leuk, maar na een aantal keren is het ook weer 'over'. Was gezellig, 'voelde' ook wel goed maar toch ... Zoek toch iets voor langer zegmaar.
Misschien heb je wel hobbies of interesses waar ze clubs of oid voor hebben? Zo ontmoet je mensen en wie klikt het? Zelf heb ik een aantal hobbies enzo waar naar mijn idee niet echt een club voor is. Beetje jammer.
Wel goed om te lezen dat het goed gekomen is en als je wat meer wil delen zoals je zelf zeg, brand maar los als je er klaar voor ben.

Wat lief dat je reageerde! K lijd aan Agoragobie. Pleinvrees. Dit is de laatste 3 jaar veel heftiger geworden. Alleen naar buiten gaan lukt nog zelden. Laatste keer kreeg ik een paniekaanval en ben flauw gevallen. Je kan je voorstellen dat de stap daardoor nog groter geworden is.
Zou fijn zijn als er wat afleiding was, iemand die je begrijpt. K kan je eenzaamheid ook goed begrijpen. Ook dat drukt op je mentale gezondheid. Red jij het een beetje? Social media is een nog go geworden nadat er dagelijks veel bedreigingen kwamen. Het werd me teveel en accounts weggedaan. Dat was een goede keuze, maar je mist interactie. Afleiding zoeken zit het voornamelijk in de muziek. Wat meestal een goede therapievorm is. 

Hoi wat moeilijk voor jou dat je angst hebt om buiten te komen maar ik herken het. Ik ben ook altijd angstig en nerveus als ik ergens naar toe moet effe mee moet met partner of uit eten of zo dan ben ik gespannen en angstig. Angst is heel lastig laat staan paniek die jij ook ervaart. Hoe heftig dat je een moeilijke dag had en dat je dacht op er een einde aan maken. Maar het is zo herkenbaar. Gelukkig blijft het bij jou ook groten deels bij gedachten. Ik heb wel bewondering dat je kan doorgaan voor de kinderen en dat je zorg kan bieden aan jouw kinderen , moeilijk is het zorg te dragen voor iemand als je zelf eigenlijk veel zorg kan gebruiken en hulp. Een buddy zou misschien goed voor je zijn om samen met hem of haar eens een koffietje te gaan doen en dat ze je kunnen steunen in het buiten komen. Eenzaamheid ja dat herken ik ook heel zeker. Ik voel  me door mijn verleden heel anders dan andere mensen heb jij dat ook? Ik heb  moeite om mensen te leren kennen .... Je kan ook eenzaam zijn te midden van andere mensen. Ik hoop dat het je lukt om een beetje buiten te komen en ik hoop dat je ook daarin een beetje steun kan ontvangen. Schrijf gerust hier van je af want er is veel herkenning en begrip ik wens jou veel sterkte toe. Groetjes Cyranno

Hoi wat moeilijk voor jou dat je angst hebt om buiten te komen maar ik herken het. Ik ben ook altijd angstig en nerveus als ik ergens naar toe moet effe mee moet met partner of uit eten of zo dan ben ik gespannen en angstig. Angst is heel lastig laat staan paniek die jij ook ervaart. Hoe heftig dat je een moeilijke dag had en dat je dacht op er een einde aan maken. Maar het is zo herkenbaar. Gelukkig blijft het bij jou ook groten deels bij gedachten. Ik heb wel bewondering dat je kan doorgaan voor de kinderen en dat je zorg kan bieden aan jouw kinderen , moeilijk is het zorg te dragen voor iemand als je zelf eigenlijk veel zorg kan gebruiken en hulp. Een buddy zou misschien goed voor je zijn om samen met hem of haar eens een koffietje te gaan doen en dat ze je kunnen steunen in het buiten komen. Eenzaamheid ja dat herken ik ook heel zeker. Ik voel  me door mijn verleden heel anders dan andere mensen heb jij dat ook? Ik heb  moeite om mensen te leren kennen .... Je kan ook eenzaam zijn te midden van andere mensen. Ik hoop dat het je lukt om een beetje buiten te komen en ik hoop dat je ook daarin een beetje steun kan ontvangen. Schrijf gerust hier van je af want er is veel herkenning en begrip ik wens jou veel sterkte toe. Groetjes Cyranno

Wat lief! Dankjewel?. Anders voelen dan andere mensen zoals jij dat beschrijft, herken ik wel. Doordat wij hele andere denk methodes hebben dan een persoon die altijd zijn emoties heeft kunnen uitdrukken, voelt het vaak als onbegrepen.
Angst speelt hierin dan ook vaak weer een grote rol. Een gevoel waar jij ook veel mee vecht als ik het goed begrijp. Het is goed om te lezen dat er meer zijn, dit bedoel ik dan niet negatief naar jou. Deze angst speelt voornamelijk in je hoofd want wat is het ergste wat daadwerkelijk kan gebeuren. Omdat ik weet dat het de angst is lijkt het soms alsof jezelf gek maakt. Soms is het fijn te lezen dat je er niet alleen in bent. Geeft iets van herkenning? 
Weet niet of dat voor jou ook zo voelt. Ben blij met je reactie en doet me dan toch weer goed.

Ik heb  moeite om mensen te leren kennen .... Je kan ook eenzaam zijn te midden van andere mensen.

Sorry, effe tussendoor... vond het wel mooi 'verwoord'. Ik heb dat namelijk ook. Op mijn werk enzo, heb je wel eens een feestje, een uitje ... dan ben je toch in gezelschap, altijd wel gezellig, maar toch voel je of je er eens soort niet 'bij ben'. Klinkt een beetje vaag wellicht.

Beyondhope
Zou er een verband zijn met die andere denkmethodes waar je het over heb en uitdrukken van emoties? Zou je dan (veel) meer 'geremd' zijn anderen, in het doen en laten? (te denken aan 'gek doen', gewoon lol hebben enzo) Heb zelf vaak zo'n gevoel van je wil wel maar 'iets' hou je tegen. Daarom denken ook veel mensen dat ik niet geinteresseerd ben of dat soort dingen. Heeft ook wel eens mijn baan 'gekost' zegmaar. Wat toch geen leuk werk maar ... was wel beetje lullig om dan dat te horen op het moment dat je er uit gegooid werd. Maar dat staat er weer los van.

Ben het op zich wel met je eens ja, het is toch wel prettig om te horen / lezen dat er nog meer zijn die dezelfde ellende hebben. Niet dat ik ze het gun hoor, omschrijf het misschien een beetje lomp. Maar dat je inderdaad niet de enig ben. Als je om je heen kijk zie je altijd mensen gezellig op een terras zitten enzo, of ze komen iemand tegen; hey hallo, hoe is het, blablabla. Dan lijkt het altijd wel dat je de enigste ben, blijkbaar niet.
Of het iets van herkenning geeft? Het is wel prettig dat je er over kan praten met anderen die er ook 'verstand' van hebben. Aan de andere kant, of praten ook echt helpt? Ben er nog niet achter, maar het is in ieder geval wel prettig dat het kan.

Dat pleinvrees, is dat naar buiten gaan in het algemeen of drukke plaatsen? En hoe komt het dan dat je paniekaanvallen krijg en / of flauwval. Enig idee waar het aan kan liggen, met name dat flauwvallen? Kan me er namelijk niet zo goed iets bij voorstellen. Zelf voel ik me wel eens niet echt op me gemak buiten, andere keer denk ik van lekker boeie. Ligt een beetje van de situatie, de (soort) mensen enzo af denk ik. Ben ook eens bij een concert geweest en dan is het zo druk dat het lijkt of je een soort van 'onzichtbaar' word (klinkt dom, weet het)
Is dat bij jou ook zo of is het naar buiten / buiten zijn in het algemeen? En heb je dan met zo'n buddy er geen last van, of veel minder?

Sorry, effe tussendoor... vond het wel mooi 'verwoord'. Ik heb dat namelijk ook. Op mijn werk enzo, heb je wel eens een feestje, een uitje ... dan ben je toch in gezelschap, altijd wel gezellig, maar toch voel je of je er eens soort niet 'bij ben'. Klinkt een beetje vaag wellicht.

Beyondhope
Zou er een verband zijn met die andere denkmethodes waar je het over heb en uitdrukken van emoties? Zou je dan (veel) meer 'geremd' zijn anderen, in het doen en laten? (te denken aan 'gek doen', gewoon lol hebben enzo) Heb zelf vaak zo'n gevoel van je wil wel maar 'iets' hou je tegen. Daarom denken ook veel mensen dat ik niet geinteresseerd ben of dat soort dingen. Heeft ook wel eens mijn baan 'gekost' zegmaar. Wat toch geen leuk werk maar ... was wel beetje lullig om dan dat te horen op het moment dat je er uit gegooid werd. Maar dat staat er weer los van.

Ben het op zich wel met je eens ja, het is toch wel prettig om te horen / lezen dat er nog meer zijn die dezelfde ellende hebben. Niet dat ik ze het gun hoor, omschrijf het misschien een beetje lomp. Maar dat je inderdaad niet de enig ben. Als je om je heen kijk zie je altijd mensen gezellig op een terras zitten enzo, of ze komen iemand tegen; hey hallo, hoe is het, blablabla. Dan lijkt het altijd wel dat je de enigste ben, blijkbaar niet.
Of het iets van herkenning geeft? Het is wel prettig dat je er over kan praten met anderen die er ook 'verstand' van hebben. Aan de andere kant, of praten ook echt helpt? Ben er nog niet achter, maar het is in ieder geval wel prettig dat het kan.

Dat pleinvrees, is dat naar buiten gaan in het algemeen of drukke plaatsen? En hoe komt het dan dat je paniekaanvallen krijg en / of flauwval. Enig idee waar het aan kan liggen, met name dat flauwvallen? Kan me er namelijk niet zo goed iets bij voorstellen. Zelf voel ik me wel eens niet echt op me gemak buiten, andere keer denk ik van lekker boeie. Ligt een beetje van de situatie, de (soort) mensen enzo af denk ik. Ben ook eens bij een concert geweest en dan is het zo druk dat het lijkt of je een soort van 'onzichtbaar' word (klinkt dom, weet het)
Is dat bij jou ook zo of is het naar buiten / buiten zijn in het algemeen? En heb je dan met zo'n buddy er geen last van, of veel minder?

Hoi don,
Denk de manier van denken idd anders is. Je bent niet anders gewend dan gevaar om je heen, automatisch ga je daar op anticiperen. Mensen in het algemeen zijn 'eng' naar mijn gevoel. Het kost daardoor al meer energie om de stap naar buiten te maken. De denkwijze klopt niet en daar ben k bewust van, maar het gevoel dat is heel lang werkelijkheid geweest. Het was ook onveilig. Je gaat daarop reageren en maakt je wereld klein. K kom buiten met andere omdat dat de focus verlegd. Minder paniek omdat je weet dat er iemand mee is. Dat geeft op de een of andere manier een veilig gevoel.
Mijn pleinvrees geld over het algemeen. Een afspraak is te doen 1 op 1.  met 3 begin k het al lastiger te vinden. K vermijd daardoor veel. De paniekaanvallen komen puur door jezelf wijs te maken dat er gevaar is. Je lichaam reageert daar op en soms gaat het wel eens mis doordat k jem niet onder controle krijg. Bij een paniekaanval heb ik (want dat is ook voor iedereen anders) voor namelijk last van een hoge hartslag, zweet wat me begint uit te breken. Als k me dan concentreer en mezelf terug naar het hier en nu haal kan ik hier wel weer uit komen (jaren therapie doet toch wel iets) maar soms is de paniek zo groot dat ik zwart voor mn ogen zie. Door stressreactie in het lichaam ga k daardoor  'out' om het maar te noemen.

Over emoties kan k je helaas niet veel vertellen. Ben erg geremd in de emotie en probeer vooral een ander te plezieren. Mijn gevoel klopt niet en daardoor ook niet belangrijk (dat is wat ik dan denk) vind het daardoor ook lastig met emoties van andere om te gaan. Ik trek me dingen snel aan en probeer te helpen, daar waar k bij mezelf te kort schiet probeer k het goed te doen voor een ander. 
Maar jou gevoel wat je omschrijft dat het lijkt dat je ongeïnteresseerd bent kan ik wel inkomen. Als je zo bezig bent met omgeving aftasten dan kan dat al snel overkomen als geen interesse in hebben. Weet dat dit niks met jou persoonlijk te maken heeft, dit is ook weer puur een stressreactie van je lichaam. Het gebeurd automatisch en meestal ben je hier zelf niet eens bewust van. Je kan het een beetje vergelijken met tics.

Ben ook van mening dat praten niet zal helpen het te genezen, daar is echt therapie voor nodig. Je hele denkwijze moet veranderen. Maar erover praten kan helpen jezelf meer te begrijpen. Het kan ervoor zorgen dat als het even niet lukt, je kan luchten. Iemand die het begrijpt. En dat is dan weer een win. We moeten het toch maar doen. En elke stap er is weer een.

Hoop hiermee wat vragen beantwoord te hebben?

Hoop hiermee wat vragen beantwoord te hebben?

Zekers
Alleen wat dat ongeintereseerde betreft heeft het bij mij niks met stressreactie te maken. Ben gewoon niet zo spontaan enzo en als ze dan wat uitleggen oid dan kijk je gewoon en denk je van; ohja, zo en dan zo ... maar omdat je dan niet echt veel zegt of doet kan het dus overkomen dat je niet geinteresseerd ben. Waar ik nu werk heb ik ook eens een gesprek gehad en het één en ander verteld / uitgelegd, waaronder dit dus. Vonden ze geen probleem. Zeiden ook van; Niet iedereen is het zelfde ... Lucht wel op.

Wel rot dat van dat pleinvrees en alles. Lijkt me echt vermoeiend ook als je daardoor ook situaties gaat vermijden. Heb het idee dat je ook niet zo gauw naar bijvoorbeeld een rommelmarkt gaat oid, of foodtruckfestival (hou wel van lekker eten), dat soort dingen? Misschien domme vraag maar dat pleinvrees, is dat echt naar buiten gaan zegmaar of is het gewoon 'te veel' mensen zegmaar?
Heb je er dan ook last van als je zegmaar effe een patatje gaat halen bij de snackbar (om de hoek)? Wellicht is het minder bij situaties of plaatsen waar je vaker kom of ook niet? Zelf heb ik het ook wel eens bij nieuwe situaties, beetje zenuwachtig/onzeker of whatever. Bij andere situaties voel je je dan meer op je gemak omdat je er vaker kom, en ook de mensen ken.

Zekers
Alleen wat dat ongeintereseerde betreft heeft het bij mij niks met stressreactie te maken. Ben gewoon niet zo spontaan enzo en als ze dan wat uitleggen oid dan kijk je gewoon en denk je van; ohja, zo en dan zo ... maar omdat je dan niet echt veel zegt of doet kan het dus overkomen dat je niet geinteresseerd ben. Waar ik nu werk heb ik ook eens een gesprek gehad en het één en ander verteld / uitgelegd, waaronder dit dus. Vonden ze geen probleem. Zeiden ook van; Niet iedereen is het zelfde ... Lucht wel op.

Wel rot dat van dat pleinvrees en alles. Lijkt me echt vermoeiend ook als je daardoor ook situaties gaat vermijden. Heb het idee dat je ook niet zo gauw naar bijvoorbeeld een rommelmarkt gaat oid, of foodtruckfestival (hou wel van lekker eten), dat soort dingen? Misschien domme vraag maar dat pleinvrees, is dat echt naar buiten gaan zegmaar of is het gewoon 'te veel' mensen zegmaar?
Heb je er dan ook last van als je zegmaar effe een patatje gaat halen bij de snackbar (om de hoek)? Wellicht is het minder bij situaties of plaatsen waar je vaker kom of ook niet? Zelf heb ik het ook wel eens bij nieuwe situaties, beetje zenuwachtig/onzeker of whatever. Bij andere situaties voel je je dan meer op je gemak omdat je er vaker kom, en ook de mensen ken.

Kan alleen vanuit mn eigen. Spreken natuurlijk, weet dat k vooral bezig ben omgevingen afspeuren. Dat geeft veel spanning omdat k overal gevaar zie. 
Kan het niet zo zijn dat je anders bent als een onderwerp je interessert of niet? Kan ook gewoon desinteresse zijn en vanuit daar niet goed weet hoe t gesprek daardoor gaande te houden. Denk als je meer wil weten je in zon situatie eens naar je eigen lichaam moet kijken. Hoe reageert het in  deze situaties. Deze manier van naar jezelf kijken geeft ook weer inzichten. 

Naar een winkel gaan geeft mij al veel spanning maar dit lukt me vrijwel nog wel zelf gelukkig. K plan mijn winkelbezoek zeg maar. Heb altijd als k naar buiten ga een oordopje in. Dit is voor zowel iets minder de omgeving te horen, maar ook als afleiding bij paniek. Door de muziek blijft ik in het hier en nu. Op een tijdstip gaan waarvan je weet dat het niet druk is, lijstje maken wat k nodig heb en zo de route door de winkel lopen.

Dingen zoals rommelmarkt is altijd spannend. Hier heb ik wel iemand bij nodig. Door de vele mensen raak ik best gedesoriënteerd en ben k vooral in discociatie om 'het door te komen'

Pleinvrees in mijn geval gaat het om omgeving en de mensen. Thuis is veilig alles daarbuiten is 'eng' hoor veel wat me onrustig maakt en ben altijd op mijn hoede. Overal zie k het gevaar van en scan altijd alles op een uitgang. Het is vermoeiend en daardoor is het ook moeilijk om steeds weer de stap te maken. 

Hoop op deze manier wat meer duidelijkheid gegeven te hebben?

Kan het niet zo zijn dat je anders bent als een onderwerp je interessert of niet? Kan ook gewoon desinteresse zijn en vanuit daar niet goed weet hoe t gesprek daardoor gaande te houden.

Ik snap je wel, denk ik. Wat ik bedoel (kwam misschien anders over) dat op werk bijvoorbeeld, dat ze dan dingen uitleggen enzo, dat je dan meekijk en alles en dan denk van dus zo moet dit, zo dat etc. dat je dan meer in je eigen zit zegmaar. Ben ook niet zo spontaan dus wellicht komt het daarom wel eens over als 'ongeinteresseer' ook al vind ik het wel interressant. 
Waar ik nou werk weten er een aantal wel van dus dat scheelt ook wel. En ook 'durf' ik meer (niet helemaal het goede woord denk) omdat ik me daar toch wel op me gemak voel. Wel leuke collega's, de helft spoort ook niet (op de goede manier dan) 

Wat dat pleinvrees enzo heb je heb zeker meer duidelijkheid gegeven, thanks daarvoor. Je zegt zelf: Het is vermoeiend ... als ik dat zo lees dan lijkt me dat inderdaad vermoeiend, kan me het haast niet voorstellen. Niet dat ik overal zo 'spontaan' op af stap en overal heen ga maar toch. Tijdje geleden bijvoorbeeld bij een lokaal festival geweest. Lekker eten zo, biertje erbij, was wel gezellig (kwam nog een 'klant' tegen waar we met de badkamer bezig waren geweest, was wel leuk) Aan de andere kant, toch voelde ik me niet echt om me gemak, maar dat komt denk ergens anders door.
Heb je het trouwens altijd al gehad of is het de laatste tijd (erger geworden of ...)