Hi allemaal,
Ik heb 2 levens die zo ver uit elkaar liggen dat ze voor mij niet verenigbaar zijn. Het ene is altijd vrij dominant aanwezig geweest en begonnen vanaf een jaar 14. Ik herinner me nog goed dat ik last had van angstgedachten die mij niet meer loslieten. Moeilijk op die leeftijd omdat ik dagelijks naar school ging en ik me net als de meeste anderen gewoon wilde bezighouden met vriendschappen, gezelligheid en lol maken. Ik deed dat ook wel maar leefde eigenlijk een dubbelleven. Enerzijds een blije flapuit op school die zijn best deed om dec lachers op z'n hand te krijgen en de zwaarmoedigheid naar de achtergrond drukte.
Daarnaast een oude ziel in een jong lichaam die constant piekerde en twijfelde aan zichzelf.. bang om afgewezen te worden en zich schaamde voor zijn gedachten en gevoelens.
Het zou een rode draad worden die tot op heden door mijn leven loopt. Soms maandelang vrij van sombere gedachten en angsten en dan volop in comtact met mijn omgeving, ondernemend, nieuwsgierig en met een vrolijk gemoed. En dan ineens zakt alle zekerheid en  zelfverrouwen de grond in en voel ik me angstig en kwetsbaar. Na me een jaar top te hebben gevoeld zit ik sinds afgelopen november weer in zo'n dip en het geloof om me er weer uit te knokken is kleiner dan ooit. Het voelt alsof er iets is geknakt omdat ik al zo vaak die zware onzekere weg heb moeten bewandelen en de wil en de overtuiging laat me nu in de steek.
Fijn dat ik dit hier kon delen en het is natuurlijk geen topic maar meer een soort intructie van 
Nog een fijne avond.

Hi allemaal,
Ik heb 2 levens die zo ver uit elkaar liggen dat ze voor mij niet verenigbaar zijn. Het ene is altijd vrij dominant aanwezig geweest en begonnen vanaf een jaar 14. Ik herinner me nog goed dat ik last had van angstgedachten die mij niet meer loslieten. Moeilijk op die leeftijd omdat ik dagelijks naar school ging en ik me net als de meeste anderen gewoon wilde bezighouden met vriendschappen, gezelligheid en lol maken. Ik deed dat ook wel maar leefde eigenlijk een dubbelleven. Enerzijds een blije flapuit op school die zijn best deed om dec lachers op z'n hand te krijgen en de zwaarmoedigheid naar de achtergrond drukte.
Daarnaast een oude ziel in een jong lichaam die constant piekerde en twijfelde aan zichzelf.. bang om afgewezen te worden en zich schaamde voor zijn gedachten en gevoelens.
Het zou een rode draad worden die tot op heden door mijn leven loopt. Soms maandelang vrij van sombere gedachten en angsten en dan volop in comtact met mijn omgeving, ondernemend, nieuwsgierig en met een vrolijk gemoed. En dan ineens zakt alle zekerheid en  zelfverrouwen de grond in en voel ik me angstig en kwetsbaar. Na me een jaar top te hebben gevoeld zit ik sinds afgelopen november weer in zo'n dip en het geloof om me er weer uit te knokken is kleiner dan ooit. Het voelt alsof er iets is geknakt omdat ik al zo vaak die zware onzekere weg heb moeten bewandelen en de wil en de overtuiging laat me nu in de steek.
Fijn dat ik dit hier kon delen en het is natuurlijk geen topic maar meer een soort intructie van 
Nog een fijne avond.

Hi Bailey, 

Welkom hier op het forum allereerst en dankjewel voor je open introductie. 
Het stukje al van jongs af aan angstgevoelens te hebben raakt mij wel helaas. Ik ben 23 op dit moment en de angstgedachten beheersen mijn leven zo'n beetje. Het er dagelijks maar mee geconfronteerd worden maakt het extra lastig. Ik merk dat het vaak grotendeels mijn gedachten in beslag neemt gedurende dag. Het lijkt mij enerzijds voor jou wel prettig om te weten dat het ook anders kan. Er is een deel in jou wat ook eventjes deze gedachten op 'pauze' lijkt te zetten. Ik hoop dat je die momentjes dan niet uit het oog verliest wanneer het weer moeilijk is. Ik ben zeker van mezelf wanneer ik me echt eigen voel en daarmee ook controle lijk te hebben over mijn gedachten. Helaas is dat wat minder de laatste tijd. Ik hoop dat je je weg op het forum een beetje weet te vinden.


Pim