Zo'n motivatie gebrek komt voor mij wel aan als een verwijt.. 

Gelukkig is mijn mood-storm weer even gaan liggen
en het helpen met de verhuizing is ook klaar dus dat is gedaan.
Bij die van de WMO aangegeven dat ik op zich (over een tijdje) weer wil proberen om te kijken naar iets van vrijwillig werk maar dat het nu even teveel is. Eerst even adem halen.. Dat werd begrepen. 
Binnenkort is er een vervolg op de online meeting van slachtofferhulp en ga kijken dat ik dan ook weer zit. 
In m'n achterhoofd speelt nog het idee om een fysiek lotgenoten groepje in de buurt op te zetten. Misschien dat ipv vrijwilligerswerk want ik zou wel én-én willen maar weet dat dat dan weer teveel gaat zijn..

M'n meneer heb ik afgelopen week wat meer gezien en het gaat wel goed. Op zich weet hij m'n mood-swings wel te verdragen, hij wou me toch graag zien ondanks dat ik een takke-humeur had hahaha. Hij kan trouwens regelmatig ook een gigantisch ochtendhumeurtje hebben, gelukkig ben ik niet de enige hahaha. 
Van de week ben ik om 8u in de ochtend naar supermarkt gegaan om z'n favo ontbijtje te halen om z'n ochtend wat draaglijker te maken (: 
Hij is vaak ook zo lief en begripvol voor mij. 
Ik denk dat we over het algemeen wel een goed effect hebben op elkaar. 
(alleen met ongezond eten dan niet! haha) 
We zijn nog eens heerlijk naar de sauna geweest. Voorheen had ik daar wel moeite mee en vond ik het ongemakkelijk maar nu zet ik gewoon m'n laat-mij-maar-met-rust hoofd op en vind ik het minder ongemakkelijk.

Omdat m'n meneer een eindje uit de buurt woont noemen we het "mini-vakantie" als ik daar of hij hier komt en het helpt voor mij denk ik wel dat ik weet dat ik hier weg zou kunnen zeg maar..
Ik grap vaker dat zijn huisje m'n vakantie-verblijf is 
Het idee dat je nog opties hebt die je ziet zitten, dat je weg kunt uit je situatie waar je in zit. 
En ik slaap best goed daar omdat hij zo lekker rustig woont terwijl ik hier bij een hele drukke weg zit waar vaak veel auto's langsrijden dag en nacht.
Met iemand van US heb ik ook nog steeds contact en het idee dat ik nog daarheen zou kunnen dat geeft al wat ruimte. Dan weet je natuurlijk nog niet of het goed gaat daar, maar dan zou ik in ieder geval kunnen zeggen; doei, bekijk het met al die hulp-hokjes, ik pas hier niet en het werkt niet voor mij, ik ben weg! 

Op zich kan ik nu dan wel zeggen dat het best oké gaat,
dat ik niet depressief ben en alles zo zwaar is
Wel nog regelmatig teveel, maar dat is wat anders

Nu begonnen aan het boek van Menno Oosterhoff. 
In de bieb kon ik 'm lenen dan hoef ik het niet te kopen..

Ik vind als mij  motivatie gebrek wordt verweten het ook een verwijt.

 Wat ik bedoel is het volgende:

Vooral met de insteek dat je moet voldoen aan zoiets 'als maatschappelijk bijdrage moeten leveren' , anders zou je niet ' goed zijn' of 'niet goed bezig zijn'  , wat met de problematiek  nou juist een groot drama is en gelijk staat aan het volgende enkeltje hel . 

Wat dit met hulpverlening van doen heeft is me de vraag. 

Of op persoonlijk niveau, motivatiegebrek als vermomt verwijt  - omdat je niet aan andermans verwachtingen voldoet.  Het gaat dus weer om die ander die iets van je wil . Heeft feitelijk  niets met motivatie van doen,  het komt dan niet uit jezelf .

De eis om 'mee'  te moeten doen. 

Fijn dat het verder leuk is met de verkering! 

Groet